Nieuwsbrief Behold Israel | Amir Tsarfati | 7 juli 2022

De ochtend van Shabbat werd ik gewekt door een hard geluid. Ik wist meteen wat het was. F-16’s stegen op vanaf een nabijgelegen vliegbasis. Dit was een zeer ongebruikelijke gebeurtenis op een Shabbat, maar het was niet helemaal verrassend. De gebeurtenissen in Israël zijn behoorlijk interessant. In feite zijn ze zo ongewoon en belangrijk dat ik het format van het Midden-Oostengedeelte van mijn nieuwsbrief voor deze week ga veranderen, zodat ik volledig kan uitleggen wat er aan de hand is. Waar we leven in de eindtijd. Voor informatie over wat er nog meer in de wereld gaande is, inclusief het aftreden van de Britse premier Boris Johnson, ga naar mijn Telegram-kanaal. 

Die F-16’s werden al snel gevolgd door meer raketten in de middag. Vervolgens werden in de Middellandse Zee Barak 1 grond-luchtraketten (SAM) van Israel Aerospace Industries (IAI) afgevuurd vanaf het korvet oorlogsschip van de Israëlische marine, Eilat. De doelen van elk van deze aanvallen? De ochtendstrijders vielen doelen in Syrië aan. De anderen gingen achter drie drones aan die vanuit Libanon naar het Israëlische Karish-gasveld en het nieuw geïnstalleerde boorplatform vlogen. De SAM’s schakelden twee drones uit, terwijl de straaljagers de derde vernietigden.

Waarom is de tweede gebeurtenis zo belangrijk? Omdat het slechts één van de vele elementen is die ons steeds dichter bij Ezechiël 38 lijken te brengen. Wat deze gebeurtenis zo duidelijk maakt, is de duidelijke hand van Iran erachter. Deze drones waren niet van de Libanese regering. De Libanese minister van Buitenlandse Zaken Abdallah Bou Habib bekritiseerde zelfs de lancering van de UAV’s.

Er is zeker een tijd geweest dat de Libanese regering het verzamelen van informatie in het Karish-gasveld heeft gesteund. Er is een door de VN opgestelde lijn die de internationale wateren tussen Israël en Libanon afbakent. In 2010, ongeveer tien jaar nadat gas werd gevonden in de Israëlische wateren van de Middellandse Zee, botste Libanon tegen de internationale watergrens in zuidelijke richting. Acht jaar nadat in 2013 het gasveld van Karish werd ontdekt, liet Libanon de watergrens nog verder naar het zuiden vallen – ver genoeg om nu de helft van Karish als hun eigendom te claimen. Hun claim was van korte duur en toen zelfs de anti-Israëlische VN hun nieuwe claim niet wilden steunen, liet de regering het vallen. Hezbollah deed dat echter niet.

De drones voor het verzamelen van inlichtingen werden gestuurd door Hezbollah, een terroristische organisatie die is geïnfiltreerd en tot op zekere hoogte een groot deel van de Libanese regering heeft overgenomen. Teheran trekt aan de touwtjes van Hezbollah en probeert Israël terug te pakken voor alle tegenslagen die Jeruzalem hen heeft aangedaan. Israël is de enige natie die consequent beslissende actie onderneemt om het nucleaire programma van Iran te vertragen of te stoppen. Er zijn berichten uitgelekt dat Iran nu genoeg verrijkt uranium heeft om vijf bommen te maken. Momenteel wachten ze de tijd af voordat ze de camera’s in hun faciliteiten weer moeten inschakelen terwijl ze beslissen of ze die volgende cruciale stap in het maken van wapens willen zetten. Door hun nucleaire installaties en hun wetenschappers aan te vallen, probeert Israël het vermogen van Teheran om die beslissing te nemen, weg te nemen.

Een tweede aanvalsgebied door Israël is het vermogen van Iran om hun proxy-milities wapens te leveren. Het terreurregime van Teheran levert wapens en raketten aan milities in Irak en Syrië. Ze sluizen wapens naar de Houthi’s in Jemen en Hezbollah in Libanon. Vorige week onthulde de Israëlische minister van Defensie Benny Gantz dat Iran vier oorlogsschepen heeft verschanst in de Rode Zee waarmee ze wapens leveren aan Somalische terroristen. Keer op keer heeft Israël Iraanse wapens vernietigd tijdens transport of op aangekomen op locatie. Iran heeft genoeg van Israël en zou niets liever willen dan de Joodse natie vernietigd zien.

Niet toevallig bouwt Iran ook allianties op; twee in het bijzonder. Hoewel ze nog geen beste maatjes zijn, zijn Iran en Turkije dichterbij elkaar gekomen. De Turkse economie zit in een duikvlucht. De inflatie bereikte in juni het niveau van 78%. Het afgelopen jaar zijn de energiekosten met 151% gestegen, transport met 123%, voedsel met 94% en huisvesting en nutsvoorzieningen met 75%. President Erdogan moet iets bedenken om het financiële systeem van het land te stabiliseren.

Een tweede alliantie van Iran is met Rusland. Waar Iran en Rusland raakvlakken vinden, is niet in Oekraïne, maar in Syrië. Rusland bouwt verder aan zijn aanwezigheid in het door oorlog verscheurde land; er landden alleen al op maandag 500 parachutisten in het noordoosten van Syrië. Zij, samen met door Iran gesteunde terroristische milities, kruipen steeds verder naar het zuiden in de richting van de Syrisch-Israëlische grens.

Welk belang heeft Rusland bij Israël? Het gaat allemaal om het geld. De oorlog in Oekraïne heeft alles veranderd. Plotseling is Rusland buiten het economische systeem van de wereld, niet in staat om zijn schulden te betalen omdat zijn schuldeisers geen roebels willen. Europa, dat ooit volledig afhankelijk was van Russische olie en gas, wendt zich voor zijn energievoorziening elders… Het probleem is dat het niet zo eenvoudig is om ergens anders heen te gaan, waardoor er grote tekorten ontstaan. Alleen al in het afgelopen jaar is de prijs van aardgas in Europa met 700 procent gestegen, omdat het zich wil terugtrekken uit de Russische voorraden. Rusland wil zijn klantenbestand versterken door de gasstroom door de Nordstream 1-pijpleiding met meer dan 50% te verminderen. Duitsland is bijna in paniek, bang dat Rusland, na een tiendaagse onderhoudsstop van de pijpleiding vanaf 11 juli, de bevoorrading niet meer zal inschakelen. Europa is wanhopig op zoek naar een betrouwbare gasbron, en ze denken dat ze die in Israël hebben gevonden.

Wanneer is Israël in de afgelopen 2000 jaar zo ‘geliefd’ geweest als nu? Er waren tijden dat het gewild was vanwege zijn religieuze betekenis, maar nooit vanwege zijn monetaire kracht. Maar nu is dit kleine land de toonaangevende technologische, landbouw- en energiecentrale van het Midden-Oosten. Het is een schat die gewoon te kostbaar is voor een piraat als Poetin om te negeren. Lees deze woorden uit Ezechiël 38 en zie hoe duidelijk ze Israël beschrijven en de plunderende prijs die het is:

Ezechiël 38:11-12
U zult zeggen: “Ik zal optrekken tegen een land van niet-ommuurde dorpen; Ik zal naar een vreedzaam volk gaan, dat veilig woont, dat allemaal zonder muren woont en geen tralies of poorten heeft” – om te plunderen en buit te maken, om uw hand uit te strekken tegen de woeste plaatsen die opnieuw bewoond zijn, en tegen een volk verzameld uit de heidenvolken, die vee en goederen hebben verworven, die in het midden van het land wonen.

Deze woorden waren gericht aan een reeks naties, waaronder Turkije, Iran, en de belangrijkste daarvan, Rusland. Wat kan het soennitische Turkije, het sjiitische Iran en  Rusland die elkaar haten samenbrengen in een werkend partnerschap? Nogmaals, volg het geld. Ezechiël 38 gaat niet over religie of land of mensen. Het draait allemaal om de plundering.

Er zijn mensen die dit bouwen aan allianties zien als een voorbereiding op de vervulling van Psalm 83. De profetieën van die psalm werden echter vervuld in de nasleep van Israël toen het een natie werd. De vijanden die door de psalmist Asaph worden genoemd, zijn buren langs de grenzen van Israël. De vijanden van Ezechiël 38 zijn degenen die Israëls landsgrens niet raken. Het lijkt erop dat we nu zitten te kijken naar de opbouw van een komende massale aanval op de Joodse natie.

Helaas heeft Israël de deur geopend voor deze aanval. Het land stemde in een progressieve, liberale, post-zionistische regering en betaalt nu de gevolgen. Toen Benjamin Netanyahu premier was, kon je erop rekenen dat Israël regelmatig Syrische doelen zou raken. Nu zijn de aanvallen zeldzaam. Nu de “regering van verandering” instort, zijn sommigen misschien optimistisch over de toekomst van Israël. Ik ben dat niet. Het is niet de Israëlische regering die is veranderd; het zijn de Israëli’s zelf.

Links van het land blijft nog steeds links. Maar het rechts van het land is in de liberale richting verschoven. De vijand heeft het conservatieve fort doorbroken. Zelfs orthodoxe joden in de Knesset waren bereid om samen te werken met de Moslimbroederschap en pro-LGBT-partijen, alleen maar om Netanyahu uit zijn ambt te zetten. Er zijn geen normen meer. Er zijn geen principes. De Joden zijn op een duidelijk pad in de richting van progressief liberalisme dat zijn hoogtepunt zal bereiken met hun aanvaarding van de antichrist.

Wijst dit alles op een spoedige komst van de Opname en de Verdrukking? Op de eindtijd? Ik geloof het zeker. Er is niets dat ik nu zie dat niet past bij de bijbelse profetie, en er is heel veel dat dat wel doet. Wat moet je reactie zijn? Ten eerste, focus je op de zaken van je Vader. Je bent op deze aarde om een ​​getuige te zijn van Zijn redding door Jezus Christus. Doe je werk; deel de waarheid. Ten tweede, verheug je en voel geen angst. Wat er ook gebeurt in de komende weken en maanden, het brengt ons allemaal dichter bij dat moment waarop we in de aanwezigheid van onze Heiland zullen zijn en Hem van aangezicht tot aangezicht zullen zien.