Nieuwsbrief Behold Israel |Amir Tsarfati | 4 augustus 2022

Dit is een gekke week over de hele wereld. Er is zoveel opgelaaid, en in combinatie met al het conflict dat al gaande is. Dus deze week zullen we hier een sectie “Wars and Rumours of Wars” van maken. Hoewel het niet volledig zal zijn, wil ik dat je zeven gebieden ziet waar het conflict al bestaat, net is begonnen of het potentieel heeft om elk moment op te blazen. Ik doe dit omdat ik wil dat dit voor je beschikbaar is als een snelle referentiegids om je te helpen de achtergrond van elke situatie te begrijpen terwijl deze zich ontvouwt. Ik zou je nogmaals willen vragen om je te abonneren op mijn Telegram-kanaal dat ik constant update omdat evenementen zo snel gaan. ( Je kan de berichten ook automatisch vertalen naar het Nederlands). Bekijk ook mijn Breaking News Updates, die te vinden zijn op mijn YouTube-kanaal.

China v. Taiwan

Taiwan stal vorige week tijdelijk de krantenkoppen. Ondanks de last-minute smeekbeden van het land om de uitnodiging te annuleren, stond de Amerikaanse parlementsvoorzitter Nancy Pelosi erop een officieel bezoek aan het eiland te brengen, tot grote woede van Peking, die het zag als een inbreuk op land waarvan zij denken dat het nog steeds toebehoort aan hen. Na veel dreigementen en veel geneuzel, vertrok Pelosi en aan de oppervlakte leek het alsof de VS wegkwamen met deze daad van politieke strijdlust.

We moeten echter niet vergeten dat China het lange spel speelt. De aanvankelijke zorg was dat China de provocatie zou gebruiken om eindelijk het kleine eiland binnen te vallen, zoals ze al lang hebben gedreigd. Maar dat is de situatie bekijken vanuit een westerse krijgslist. In plaats daarvan zien we dat Peking, onder de dekmantel van militaire oefeningen, Taiwan effectief heeft omsingeld. Deze oefeningen, die dinsdag begonnen, zijn ongekend omdat ze raketten zullen omvatten die over het eiland vliegen en PLA-troepen die voorbij de 12-mijls territoriale waterlijn van Taiwan zullen komen, in wezen zeggend dat de grens niet langer bestaat. Als een ouderwetse belegering bevindt China zich nu in de positie om Taipei te wurgen totdat hun economie instort. Zodra Pelosi vertrok, zette Peking deze strategie in gang door de import van voedselproducten, waaronder fruit en vis uit Taiwan, te bevriezen en de export van zand naar het land tijdelijk stop te zetten.

Als de Taiwanezen hopen op hulp van het Westen, zullen ze waarschijnlijk teleurgesteld zijn. Ondanks het gejuich van velen in Washington rond Pelosi’s “gedurfde” reis, legde het Witte Huis zodra ze terugkeerde een verklaring uit waarin duidelijk werd dat de regering op geen enkele manier een onafhankelijk Taiwan steunt. Kleur me verward. En als je denkt dat de VN zou kunnen ingrijpen om te helpen, erken dan dat China zojuist het roulerende voorzitterschap van de VN-Veiligheidsraad voor de maand augustus heeft overgenomen. Zoals het er nu uitziet, heeft Peking de macht om onherstelbare schade toe te brengen aan de wereld, zowel militair als, angstaanjagender, economisch, dus verwacht geen gedurfde vergeldingsacties of zware sancties van het Westen. Bekijk voor meer informatie over deze situatie mijn Breaking News Updates van vorige week.


Rusland v. Oekraïne/NAVO

Rusland zet het tragische beuken van Oekraïne voort. Vorige week werden in Mykolaiv vijf burgers gedood en zeven gewond toen een raket landde in de buurt van een halte van het openbaar vervoer. Hoewel wat er gebeurt al verschrikkelijk genoeg is, maakt de bezorgdheid dat het buiten de grenzen van de twee naties zou kunnen escaleren, dit conflict tot grote zorg. De Russische diplomaat Alexander Trofimov maakte dinsdag bij de VN duidelijk dat Moskou zou kunnen besluiten kernwapens in te zetten als reactie op een invasie door NAVO-landen. Ondertussen speelt de Russische president Vladimir Poetin een spelletje economische kip met de naties van Europa. Nadat Gazprom vorige week zei dat ze de gasstroom naar Duitsland zouden terugbrengen tot 20%, is het nu helemaal gestopt met de levering van gas naar Letland. Hoe dichter we bij de winter komen, hoe nijpender deze situatie zal worden. De EU heeft een overeenkomst met Egypte gesloten om Israëlisch gas naar Europa te laten stromen, maar die hulp laat nog minstens een paar jaar op zich wachten. Een van de partijen zal met de ogen moeten knipperen, en Europa heeft een veel betere track record als het gaat om het onder druk zetten. Maar er is maar één NAVO-land nodig om militair terug te dringen tegen de Russische druk om alle NAVO-landen in een schietpartij met Moskou en zijn bondgenoten te laten meeslepen – een conflict waarvan we hebben gezien dat het nucleaire gevolgen kan hebben.


Kosovo v. Servië

Een geschil over kentekenplaten en door de overheid uitgegeven identiteitskaarten ontplofte vorige week in geweervuur ​​in Kosovo. De afgescheiden staat die zich in 2008 onafhankelijk verklaarde van Servië, wordt erkend door iets minder dan de helft van de VN-landen, waaronder de Verenigde Staten en een groot deel van Europa. In de jaren na de scheiding van de landen bleef de spanning tussen de moslim-Kosovaren en de christelijke Serviërs hoog. Dit is slechts het laatste van de problemen die de twee groepen op gespannen voet hebben gebracht. Servië, dat de noordelijke en oostelijke grenzen van Kosovo omringt, houdt nauwlettend in de gaten hoe de etnische Serviërs worden behandeld. Zei de Servische president Aleksandar Vučić over een mogelijk conflict met Kosovo: “Ik kan alleen maar zeggen dat we om vrede zullen vragen en om vrede zullen vragen, maar ik zal je meteen zeggen: er zal geen overgave zijn en Servië zal winnen. Als ze Serviërs gaan vervolgen, Serviërs pesten, Serviërs vermoorden, dan zal Servië winnen!” We weten uit de geschiedenis dat er grote conflicten kunnen ontstaan ​​in deze Slavische landen, zoals toen aartshertog Franz Ferdinand van Oostenrijk werd vermoord in Bosnië en Herzegovina, net ten westen van Servië, waardoor de Eerste Wereldoorlog ontstond.

Irak v. Irak

Wat begon als een conflict over een pro-Iraanse kandidaat voor het premierschap, kan heel goed uitmonden in een nieuwe Iraakse burgeroorlog. Vorige week stelde een politieke alliantie onder leiding van voormalig premier Nouri al-Maliki hun kandidaat Mohammed al-Sudani voor, een voormalige minister en iemand die door velen wordt gezien als een waarschijnlijke marionet van de pro-Iraanse al-Maliki. In sterke oppositie is een groep onder leiding van de nationalistische, anti-Iraanse Muqtada al-Sadr. Deze machtige geestelijke leidde zijn demonstranten zaterdag om het parlementsgebouw van Irak te bestormen en een sit-in te beginnen die tot gisteren duurde. De Amerikaanse ambassade in de groene zone van Irak heeft de alertheid naar het hoogste niveau getild. Dit conflict tussen sjiieten en sjiieten zou snel kunnen escaleren tot een nieuwe burgeroorlog in Irak. De VS en westerse landen moeten zich afvragen of, als dit gebeurt, ze het zich kunnen veroorloven om 4 miljoen vaten olie per dag te verliezen. Vooral nadat de Saoedi’s en de OPEC+-landen president Joe Biden na zijn reis naar Saoedi-Arabië in wezen afkeurden door de dagelijkse olieproductie slechts met 100.000 vaten te verhogen, in plaats van de miljoenen die de president wilde.

Iran v. Israël/Saoedi-Arabië

Het hoofd van het Iraanse Agentschap voor Atoomenergie zei maandag dat zijn land de technische capaciteit heeft om een ​​atoombom te produceren, maar geen plannen heeft om dat te doen. “Pfoe”, zei de rest van de wereld, terwijl Israël zijn Mossad-agenten uit Teheran terugriep en al zijn plannen voor luchtaanvallen door de shredder haalde. Het feit is dat Iran kan zeggen wat het wil, maar niemand kan hun verklaringen verifiëren omdat de camera’s overal in hun faciliteiten uitgeschakeld blijven. Rusland en China dringen hard aan op een nieuwe nucleaire deal met hun vrienden in Teheran. De VS stuurden een onderhandelaar naar de nucleaire besprekingen in Wenen om te proberen de as van het kwaad te sussen. Het is waarschijnlijk dat Iran alles zal krijgen wat het wil.

De bezorgdheid dat Iran hun nucleaire programma zal militariseren is groot, en ze hebben niets laten zien om die angst weg te nemen. Daarom vond ik de situatie belangrijk genoeg om het centraal te stellen in mijn tweede Nir Tavor-thriller, By Way of Deception, die nu beschikbaar is voor pre-order. Een nucleair Iran is een destabiliserende factor, niet alleen vanwege hun radicale regime, maar ook vanwege hun vele terroristische proxy-milities die de kans zouden aangrijpen om een ​​”kofferatoombom” of een soort vuile bom in te zetten.

Saoedi-Arabië weet dat het ook in het vizier van Iran is, omdat het sjiitische regime in Teheran hen beschouwt als decadente soennitische afvalligen. Als het nucleaire programma van Iran bewapend wordt, dan is Riyad van plan om kernkoppen van Pakistan te eisen, aangezien het de Saoedi’s waren die het succesvolle nucleaire programma van Pakistan in 1998 financierden. Nu Iran, Saoedi-Arabië en Israël allemaal kernwapens bezitten, wat zou er dan mis kunnen gaan ? Het herinnert aan de verklaring van maandag van VN-secretaris-generaal Antonio Guterres waarin hij zei: “Vandaag de dag is de mensheid slechts één misverstand, één misrekening verwijderd van nucleaire vernietiging.”

Terrorisme versus iedereen

Zondag doodde een Amerikaanse drone-aanval al-Qaeda-tophond Ayman al-Zawahiri. Op basis van informatie van de Taliban, schakelde de Amerikaanse Hellfire-raket de geestelijke uit terwijl hij op het balkon van zijn huis stond en liet zijn vrouw en dochter ongedeerd binnen. We moeten de eer geven waar die toekomt – dit was een welverdiend lot voor deze man, georkestreerd en briljant geëxecuteerd door het Amerikaanse leger. De opname van Al-Qaeda in de nieuwscyclus herinnert ons eraan dat de wereld één grote terroristische aanslag verwijderd is van een nieuwe verreikende oorlog. Ondanks de grote antiterrorismemaatregelen die wereldwijd door veel organisaties worden genomen, is het echt niet een kwestie van “of” maar van “wanneer”.

Azerbeidzjan v. Armenië

Nagorno-Karabach, nu officieel bekend als de Republiek Artsakh, is een afgescheiden staat in Azerbeidzjan. Het verklaarde zijn onafhankelijkheid in 1991, wat leidde tot oorlog met Azerbeidzjan in 1991-94 en opnieuw in 2020. Omdat de bevolking van Nagorno-Karabach bijna uitsluitend Armeens is, is het een constante bron van conflicten tussen Azerbeidzjan en Armenië. De afgelopen dagen zijn er weer gevechten begonnen tussen Azerbeidzjan en de Armeniërs in Nagorno-Karabach. Ondertussen maakt Iran van de gelegenheid gebruik om zijn troepen, voornamelijk bepantsering, naar de grens met Azerbeidzjan te storten. Of het nu in het zuiden is met Iran of het westen met Armenië, Azerbeidzjan zou snel in een oorlog op één of mogelijk twee fronten kunnen verzeild raken. De banden die beide laatstgenoemde landen hebben met de NAVO kunnen