Eindtijd Nieuwsbrief Behold Israel | Amir Tsarfati | 2 mei 2024

Israëls jaarlijkse Holocaustherdenkingsdag.

Deze zondagavond (5 mei) begint met Yom HaShoah, en de herdenking van de Holocaust duurt tot en met maandagmiddag. Yom HaShoah, letterlijk vertaald als “Dag van de Catastrofe”, is Israëls jaarlijkse Holocaustherdenkingsdag. In de jaren dertig en veertig verloren ruim zes miljoen joden het leven onder het naziregime. Van deze slachtoffers waren ruim 1,5 miljoen kinderen.

Maandagochtend om 10.00 uur zullen in het hele land Israël sirenes klinken. Op dat moment zullen alle mensen stoppen met waar ze mee bezig zijn en twee minuten lang in stilte staan ​​om degenen te eren en te herdenken die tijdens die gruwelijke tijd zijn afgeslacht. Bedrijven zullen hun activiteiten stopzetten. Auto’s zullen stoppen en hun passagiers zullen uitstappen. Schoolklassen pauzeren hun instructie. Als natie en als volk zijn we vastbesloten dat we nooit zullen vergeten wat er in die donkere tijden heeft plaatsgevonden.

Waarom is het zo belangrijk om bewust een tragedie te herinneren? Om dat te beantwoorden hoef je alleen maar te kijken naar wat er momenteel gebeurt in nationale en internationale overheidsgebouwen en op universiteitscampussen over de hele wereld. Op 7 oktober vond een slachting plaats die zo verachtelijk, zo wreed en zo demonisch was dat het leek alsof de wereld moest pauzeren om op adem te komen. Marteling, systematische verkrachting, ontvoering, moord en verminking werden gepleegd door vrolijke terroristen tegen een nietsvermoedende en volkomen onschuldige burgerbevolking. Israël is voor altijd veranderd, en een grote meerderheid van de landen over de hele wereld leefde met ons mee.

Maar dat was toen, en hoe is het nu…

Voordat we ingaan op wat er vandaag de dag anders is, willen we eerst bespreken wat tot deze verandering van houding heeft geleid. Het is echt heel simpel:

• Israël vocht terug, en dat deed het uit wraak (7 okt 2023). Dat is niet wat er zou moeten gebeuren.
• De wereld vindt het prima als Joden de slachtoffers zijn.
• Tijdens de Holocaust gingen, afgezien van enkele verbazingwekkende daden van moed, zoals de Opstand in het getto van Warschau, bijna alle Joden stilletjes hun dood tegemoet.
• Tijdens de pogroms in Rusland vluchtten de Joden voor het geweld.
• Door de eeuwen heen, toen Joden gedwongen werden hun huizen en hun land te verlaten, gingen ze dat ook.

Wat konden ze nog meer doen? Ze maakten deel uit van een diaspora. Ze waren vreemdelingen in een vreemd land.

• Maar nu hebben de Joden een huis, en dat huis heeft ons in staat gesteld sterk te worden.
• We zijn niet langer gedwongen om de foto’s te maken.
• Als de zangers uitroepen: ‘Van de rivier naar de zee’, antwoorden wij: ‘Ja, probeer gewoon ons land in te nemen.’
• En als de terroristen binnenvallen, zal Israël ervoor zorgen dat ze dit nooit meer kunnen doen.

Hoe doen we dat? We doden alle leiders van Hamas, en als er leden zijn die de aanval overleven, zullen we hen voor de rechter brengen. Het is hard, het is gewelddadig en het is bloederig. Maar het is wat er nodig is voordat Israël weer veilig is binnen zijn eigen grenzen.

De internationale reactie op Israël

De Verenigde Naties haten alles waar ze geen controle over hebben. Al tientallen jaren probeert het land zonder succes Israël onder controle te krijgen. Resolutie na resolutie waarin Israël wordt veroordeeld en wordt geëist dat de regering haar handelswijze verandert, is allemaal aan dovemansoren gericht. Dit is vooral frustrerend voor hen, omdat Israël gevuld is met diezelfde Joden die eeuwenlang onder de duim stonden van veel landen van de Verenigde Naties.

Na 7 oktober veroordeelde de secretaris-generaal van de Verenigde Naties, António Guterres, de Hamas-aanval, hoewel de organisatie dat zelf nooit heeft gedaan. Maar de goede wil die mogelijk binnen de VN aanwezig was, begon al snel te vervagen toen Israël terug begon te vechten tegen Hamas in Gaza. In januari veroordeelde Guterres Israël voor het doden van burgers uit Gaza, ondanks het feit dat het Israëlische leger (IDF) ongekende zorg besteedde om onschuldige sterfgevallen te voorkomen. Vervolgens eiste de VN-Veiligheidsraad in maart een staakt-het-vuren in Gaza voor de Ramadan. Omdat deze tactieken niet werkten, hebben ze nu een nieuw plan bedacht om het Internationaal Strafhof (ICC) in Den Haag te gebruiken om arrestatiebevelen uit te vaardigen tegen de Israëlische premier Benjamin Netanyahu, minister van Defensie Yoav Gallant en andere topambtenaren. De president en het Congres van de Verenigde Staten hebben met vergelding gedreigd als het ICC doorgaat met dit idioot plan, maar het laat zien hoe wanhopig de internationale gemeenschap is om die afvallige Joden weer onder controle te krijgen.

Hoe geweldig het ook is om deze steun van de Verenigde Staten te krijgen, Israël erkent dat Amerika gefrustreerd raakt door het feit dat ook zij de controle over hun naaste bondgenoot in het Midden-Oosten verliezen. Vanaf het begin is Israël de begunstigde geweest van Amerikaanse goodwill, soms militair, soms financieel. De omvang van deze goodwill varieert van tijd tot tijd, vaak gebaseerd op wie er in het Witte Huis zit. In ruil voor die steun konden de Verenigde Staten er doorgaans op rekenen dat Israël zou berusten als Washington zich sterk genoeg voelde om op een kwestie aan te dringen. Momenteel is dat niet het geval.

De regering-Biden heeft vrede nodig in Gaza. De verkiezingen komen eraan en hij heeft dringend een internationale overwinning nodig. Helaas zegt Netanyahu: “Ja, ik begrijp het. Maar we moeten dit tot een goed einde brengen, en dat is precies wat we gaan doen.’ Dit brengt de regering van Washington in een lastige situatie. De meerderheid van de Amerikaanse publieke opinie staat nog steeds achter Israël, dus als de VS  terugtrekken zoals ze in Afghanistan hebben gedaan en hun Joodse bondgenoten volledig in de steek laten, zal Biden in de peilingen worden omvergeworpen. Maar als hij niets doet en de oorlog in Israël zich, zoals gepland, uitbreidt naar Libanon, zal hij ook in de peilingen worden omvergeworpen

De VS regering neemt dus haar toevlucht tot ‘armdraaien,’ waarbij de normalisatie tussen Israël en Saoedi-Arabië als hefboom wordt gebruikt. Toen de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken in Riyadh, Saoedi-Arabië was, zei hij vlak voor zijn bezoek aan Israël: “Om vooruitgang te boeken met de normalisatie zijn twee dingen nodig: kalmte in Gaza en een geloofwaardige weg naar een Palestijnse staat.” Het beëindigen van de strijd van Israël om de veiligheid en het goedkeuren van een soort tweestatenoplossing zou een grote bijdrage leveren aan het tonen van Biden als een internationale leider. Maar het is onmogelijk dat Netanyahu zal toestaan ​​dat een van deze gebeurtenissen zal plaatsvinden.

Dat is de reden waarom het Witte Huis eraan werkt om de premier te verdrijven door gebruik te maken van de gijzeling. In Israël ontstaan ​​er facties rondom de gijzelaars. Dat is begrijpelijk, want mensen willen dat hun gezinsleden thuiskomen. Uit het Witte Huis komen geruchten over een staakt-het-vuren in ruil voor een beperkte vrijlating van gijzelaars. Als Netanyahu zou toegeven aan de druk om een ​​dergelijk akkoord te sluiten, zou zijn regering vrijwel onmiddellijk uiteenvallen. Sommige leden van links in Washington hopen dat de emoties rond de gijzelaars de grote wijsheid rond de oorlog in die mate zullen overweldigen dat de coalitie van Netanyahu zal breken en een soepeler optie zoals Yair Lapid of Yoav Gallant aan de premier zal worden gegeven. positie.

Voorlopig doet Netanyahu wat het grootste deel van Israël van hem verwacht. We zijn 7 oktober niet vergeten. De IDF gebruikt luchtaanvallen om Rafah te verzachten, ter voorbereiding op een grondinvasie om de laatste spijkers in de doodskist van Hamas te slaan. Ook zetten zij de strijd op de Westelijke Jordaanoever tegen Hamas en de Palestijnse Islamitische Jihad (PIJ) voort. In het noorden wordt de belangrijkste Hezbollah-infrastructuur vernietigd en worden terroristische leiders gedood in Libanon en Syrië. Hezbollah en de proxy-milities vechten terug. Er vliegen regelmatig raketaanvallen over de Syrische en Libanese grens naar Israël, en terroristische aanslagen op straat en bij militaire controleposten worden maar al te bekend. De strijd van Israël tegen de terroristische groeperingen zal doorgaan, en het zal ons helemaal niet verbazen als de dag spoedig zal aanbreken waarop we de oorlog op eigen kracht zullen voortzetten.

Radicale reactie tegen Israël

Het is zeker sensationeler om je te concentreren op de gekke capriolen die plaatsvinden op universiteitscampussen in de VS. Ik denk echter niet dat dit het belangrijke verhaal is. Het is geen ‘wat’-vraag, maar een ‘waarom’-vraag. En om het ‘waarom’ te begrijpen, moeten we het ‘wie’ identificeren.

Het is onmogelijk om de netwerkmedia aan te zetten of naar je favoriete online nieuwsbronnen te gaan zonder een stel zwart-witte keffiyeh te zien die studenten dragen die belachelijke slogans scanderen, ‘Palestijnse bevrijdingszones’ op de campus opzetten, inbreken en de macht overnemen universiteitsgebouwen en het worstelen met de politie. Volgens AP News zijn de afgelopen twee weken ruim duizend demonstranten gearresteerd op universiteitscampussen. Maar ondanks de locatie van de arrestaties waren veel van de arrestanten geen studenten.

De protesten die plaatsvinden zijn noch spontaan, noch organisch. Ze zijn zorgvuldig gepland en wachtten eenvoudigweg op een katalysator om te lanceren.

• Degenen achter de universiteitsrellen zijn externe professionals die worden gefinancierd door radicaal-linkse mensen als George Soros en organisaties als de American Muslims for Palestine, een door Hamas gefinancierde tak in de VS.
• Deze bekwame agitatoren weten de juiste woorden te zeggen om emoties op te wekken.
• Ze zijn handig met sociale media en weten hoe ze het idee van ‘het bij de man houden’ kunnen verheerlijken.
• Ze zijn ook meesters in escalatie, en wanneer protesten gewelddadig worden, zijn het doorgaans hun handen achter de intensivering.

De grootste instrumenten waarover deze agitatoren beschikken zijn het liberale karakter van het middelbaar en universitair onderwijs, de gevoeligheid en geopolitieke onwetendheid van de meerderheid van de Amerikaanse jongvolwassenen, en het wanhopige verlangen van deze generatie naar een diepere betekenis van hun leven. Dus als er een gepassioneerde activist langskomt die de leugens van hun linkse leraren en professoren opnieuw bevestigt, zijn ze bereid het te geloven. Omdat ze gevoelig en onwetend zijn, worden logica en waarheid gemakkelijk terzijde geschoven ten gunste van emotie en gevoelens. Als ze dus een universiteitsgebouw overnemen en een fles water naar een politieagent gooien, hebben ze het gevoel dat ze iets rechtvaardigs doen in naam van gerechtigheid voor de onderdrukten. Ze weten niet dat hun hele geloofssysteem een ​​kaartenhuis is, gebouwd op een fundament van leugens.

Dit is de reden waarom je studenten kunt tegenkomen die twee jaar geleden nerveus poseerden voor foto’s van het schoolbal, nu gebruik makend van de bruinhemdentactiek van de Nazi SA, waarbij Joodse studenten de toegang tot universiteitsgebouwen worden ontzegd en ze in elkaar worden geslagen vanwege hun ras. Het zijn de leugens van deze agitators die de afscheidsrede van de middelbare school, die naar Columbia ging voor een studie rechten, veranderen in een in keffiyeh gewikkelde banshee die schreeuwt en naar de politie spuugt. Ondertussen laten op veel universiteiten deze waanzin zonder verwijten plaatsvinden door het bestuur en de faculteit die ouders vertrouwen om hun kinderen op te leiden en te leiden.

Dit is de reden waarom we voortdurend aan 7 oktober moeten worden herinnerd. Daarom vind je op mijn Telegram-kanaal regelmatig brute herinneringen aan wat er die tragische dag heeft plaatsgevonden. De verkrachtingen en martelingen worden nu al gebrandmerkt als leugens of overdrijvingen. Of, erger nog, ze krijgen een excuus als begrijpelijk optreden van een onderdrukt volk. Dat is walgelijk, afschuwelijk en hartverscheurend als je bedenkt wat dat soort morele gelijkwaardigheid doet met de harten van degenen aan wie dit soort kwaad wordt onderwezen.

Maar de steeds erger wordende antisemitische retoriek die op straat en op campussen wordt verspreid, beperkt zich niet alleen tot 7 oktober. Ze is gericht tegen Israël in het algemeen en tegen het Joodse volk in het bijzonder. Daarom is het voor mij onbegrijpelijk dat zoveel predikanten en politieke figuren over dit onderwerp en dus over Israël zwijgen. Het is een stilte waar ze, denk ik, antwoord op zullen moeten geven. God zoekt naar kerkelijke preekstoelen en politieke podia van waaruit voor Zijn uitverkoren volk wordt gebeden en antisemitisme wordt streng veroordeeld.

Yom HaShoah zorgt ervoor dat we de Holocaust en de miljoenen die op brute wijze werden vermoord nooit zullen vergeten. Maar hoewel wij Joden niet vergaten dat er mensen waren die ons ooit allemaal wilden wegvagen, werden we toch zelfgenoegzaam. 7 oktober was een ander soort “Dag van de Catastrofe”. Het was een wake-upcall. In plaats van twee minuten lang de vermoorde onschuldigen te herdenken, grepen we onze wapens om wraak te nemen op de schuldigen. Wij laten ons niet nog eens voor de gek houden. We zullen nooit vergeten.

Zoals je leest leven we in de eindtijd. De periode vlak voor de grote verdrukking zoals onder andere beschreven staat in het bijbelboek Daniël en Openbaring. Vind je het spannend? Maakt het je ongerust over hoe het verder moet? Maak vandaag de keuze om een relatie met God aan te gaan. Dat gaat via zijn Zoon Jezus. Hoe? Kijk de video: Hoe kan ik God leren kennen?

Let op – Dit is een vertaalde wekelijkse nieuwsbrief uit het Engels van Amir Tsarfati van Behold Israel. Dit gaat over de ontwikkelingen in het Midden Oosten en hoe je dit kunt duiden met de Bijbelse Profetieën.

Je kunt dit rechtstreeks – in het Engels – ontvangen door je in te schrijven op de website van Behold Israel. In de engelstalige nieuwsbrief vind je ook alle links naar de bronnen waar de informatie is te verifiëren.