Eindtijd Nieuwsbrief Behold Israel | Amir Tsarfati | 10 oktober 2024

Eén jaar…

Maandagochtend, 06:29 uur, 7 oktober, stond alles hier stil toen we ons herinnerden wat er 366 dagen geleden plaatsvond. Dat was het moment waarop de terreurgroep Hamas zijn spervuur ​​begon, dat uiteindelijk duizenden raketten richting Israël stuurde. Op hetzelfde moment dat de projectielen richting de grens vlogen, waren er bloeddorstige mannen die de barrière doorbraken met geweld, lust en moord in hun ogen. De hele ochtend stroomden duizenden mensen Israël binnen om de ergste vormen van wreedheid, aanvallen, martelingen, ontvoeringen en slachtpartijen uit te voeren die mijn volk sinds de Holocaust heeft meegemaakt.

Het was een hele zware week. Emotioneel voor mij, voor mijn familie, voor mijn land. Er gingen zovelen verloren op die dag. Sindsdien zijn er zoveel verloren gegaan. Liefdesverdriet is de erfenis van slechte daden. In Israël verdrinken we in liefdesverdriet.

Terwijl wij rouwden, vierden onze vijanden feest. Hamas deed zijn best om het in ons gezicht te wrijven. Het was echter interessant om op te merken dat, terwijl de aanval van vorig jaar iets minder dan 4000 raketten bevatte, de aanval van maandag uit 14 raketten bestond. Dat geeft je een redelijk goed beeld van hoe het toen voor Hamas was en hoe het nu voor hen is. Het afgelopen jaar is Hamas gedecimeerd. En vanwege de manier waarop de terroristische organisatie zich in de burgerbevolking heeft ingebed, zowel boven als onder de grond, is ook de regio Gaza verwoest. De bedoelingen van Hamas waren om ons land te vernietigen; in plaats daarvan vernietigden ze hun eigen land.

Het heeft mij vele maanden gekost voordat ik enige positieve aspecten van 7 oktober kon accepteren, maar ik kan nu tenminste twee goede resultaten herkennen. Ten eerste vernietigde het de interne verdeeldheid binnen Israël die het land verscheurde. Tenminste, dat heeft het een tijdje gedaan. Er zijn nog steeds elementen binnen de politieke, juridische en militaire structuur die giftig zijn voor de natie. Een nog belangrijker resultaat was echter dat de aanval de criminele verwaarlozing van de omringende dreiging aan onze grenzen aan het licht bracht. Hoe had Hamas anders kunnen binnendringen op de manier waarop zij dat deden? Er waren meer dan 200 plaatsen langs de grens met Gaza waar de terroristen en burgers van Gaza naar binnen konden stormen, onschuldige burgers wreed konden vermoorden en vervolgens 250 Israëli’s weer over de grens konden ontvoeren. Het had nooit mogen gebeuren, en ik ben geschokt dat ons leger dit heeft laten gebeuren.

Maar we bevinden ons in een nieuwe fase van onze natie. Er zijn geen struisvogels in onze bevolking die hun kop in het zand steken voor de omringende dreigingen van onze genocidale vijanden. We werden wakker met de echo’s van geweervuur ​​en beseften dat de aanvallers zich in onze eigen achtertuinen bevonden. Dat is wat deze natie bijeen heeft gehouden tijdens de hardheid van de oorlog in Gaza. We hebben meer dan enig ander land in de geschiedenis gedaan om de onschuldige burgers te beschermen. Maar er zijn ongetwijfeld veel doden gevallen als gevolg van de zielloze gewoonte van Hamas om de eigen bevolking als menselijk schild te gebruiken. Toch is ons land blijven vechten.

Nu concentreerden de gevechten zich op het noorden, en die oorlog was niets minder dan wonderbaarlijk. Nooit in mijn stoutste dromen had ik gedacht dat Hezbollah binnen tweeënhalve week kreupel zou zijn. Hezbollah was de terroristische groepering waar ik het meest bang voor was. Het was beter gefinancierd, beter bewapend, beter opgeleid en volledig ingebed in de Libanese samenleving en politiek. Toen kwamen de piepers en Hezbollah verloor zijn evenwicht. Daarna volgden de bommen die de leider van de groep, Hassan Nasrallah, samen met een groot aantal andere terroristen en Iraniërs uitschakelden, en stortte Hezbollah op de grond. In minder dan drie weken tijd werd 85% van hun gevreesde raketlanceringsmogelijkheden beschadigd of vernietigd. Dit is niet de macht van Israël of de Verenigde Staten die dit heeft gedaan. Het is de kracht van God.

En over de kracht van God gesproken: hoe gaat het momenteel in Teheran? Het was de grootste ballistische raketaanval in de geschiedenis van de planeet Aarde, en Israël verloor één Arabier die werd verpletterd door een uitgeblazen raketomhulsel terwijl hij buiten in Jericho ronddwaalde. God zei dat Hij Zijn volk zou beschermen, en dat is precies wat Hij deed.

Nu zit Iran in de problemen. Ze bereiden zich voor op een reactie, terwijl ze bedreigingen uiten en zelfs geruchten over een kernproef verspreiden. En ze hebben gelijk als ze bang zijn. Israël gaat wraak nemen. Maar waar?

• Eén optie is om achter olie- en gasfaciliteiten aan te gaan in een harde economische aanval.
• Een tweede mogelijkheid is het aanvallen van raketten en militaire bases.
• Ten derde zouden we belangrijke leiders kunnen vermoorden, een vaardigheid waarvoor we een zekere voorliefde hebben getoond.
• Of, ten vierde, we kunnen het nucleaire programma van Iran vernietigen.

Hoewel ik denk dat het waarschijnlijk opties één en misschien twee zullen zijn, zou ik willen dat het er vier konden zijn. Maar met de huidige regering in het Witte Huis van de Verenigde Staten kan dit niet gebeuren. Biden en Harris zijn te bang om Iran boos te maken, en we kunnen het nucleaire programma van Teheran eenvoudigweg niet vernietigen zonder de hulp van de Verenigde Staten. De soorten bommen die nodig zijn en de specifieke afleversystemen maken geen deel uit van ons huidige arsenaal.

Premier Benjamin Netanyahu zit dus een beetje vast tussen wat hij kan doen en wat hij weet dat er echt moet gebeuren. Stel je voor wat er de afgelopen week zou zijn gebeurd als Iran al kernwapens had. Terwijl Bibi nadenkt over zijn beslissing, doet het Witte Huis van Biden er alles aan om hem te ondermijnen. De president nodigde minister van Defensie en Netanyahu-rivaal, Yoav Gallant, uit in het Witte Huis om de strategie te bespreken. Toen het bericht de premier bereikte, zette hij een kibosh mee op die reis. Het ondermijnt Amerikaanse acties als deze, die aantonen waarom zo velen in Israël met spanning naar de verkiezingen van november in Amerika kijken. De persoon in het Witte Huis is voor ons van groot belang. Ik vermoed dat als Donald Trump terugkomt in het Oval Office, de Iraanse kernwetenschappers in januari 2025 maar beter uit hun ondergrondse bunkers kunnen wegrennen.

We zijn nu een jaar verder en vechten nu op directe fronten. We hebben te maken met de strijd op de Westelijke Jordaanoever, die steeds weer uitmondt in individuele terroristische aanslagen. Gisteren werd in Hadera een Arabier uit de Westelijke Jordaanoever gek met een mes en stak zes mensen neer, van wie twee kritisch, voordat hij definitief buiten dienst werd gesteld. In Gaza duwt de IDF de bevolking door het humanitaire gebied naar het zuiden, om een ​​bufferzone in het noorden van Gaza te vestigen. Er zullen geen terroristen meer zijn aan onze zuidgrens.

In Libanon is Hezbollah eindelijk geïnteresseerd in een staakt-het-vuren zonder dat dit verband houdt met enig staakt-het-vuren in Gaza. Israël antwoordde echter: “Niet zo snel. Wilt u een staakt-het-vuren in Libanon? Haal onze gijzelaars terug uit Gaza.” Dit was briljant, want als je een stapje terug doet, zie je wie er echt ter plaatse is. Het is Iran, de poppenspeler van de volmachten. Echt een geniale zet!

God heeft de mensheid een vrije wil gegeven. Als mensen die vrije wil gebruiken om kwaad te doen, zal God tussenbeide komen en zeggen: “Ja, daar ga je duur voor boeten. Maar in de tussentijd zal ik ten goede gebruiken wat jij ten kwade bedoelde.’ Die theologische waarheid wordt duidelijk zichtbaar in het Midden-Oosten.

• Als de geplande terreuraanslagen volgens het Iraanse tijdschema waren verlopen in plaats van de onverklaarbare, aandachtzoekende voortijdige start van Hamas, hadden de resultaten verwoestend kunnen zijn voor het hele volk Israël.
• Als de noodzakelijkerwijs onmogelijk nauwkeurige samenwerking van de Israëlische raketsystemen – Iron Dome, David’s Sling en Arrow – niet op wonderbaarlijke wijze met zo’n onmogelijke precisie had gewerkt tijdens de Iraanse aanvallen in april en september, zouden honderden en misschien wel duizenden Israëli’s zijn gedood of gewond.
• En misschien wel het meest verbazingwekkende van alles: wat zou er gebeurd kunnen zijn als God niet een grote groep dienstplichtige Gen-Z jongvolwassenen had samengesmolten tot wat misschien wel de machtigste strijdmacht zou kunnen zijn die onze natie ooit heeft gezien? Dit is een generatie leeuwen, van overwinnaars. Ze zijn echt ongelooflijk.

Bijbelgelovigen moeten niet verbaasd zijn over wat ze momenteel in het Midden-Oosten zien. Het past hand in hand in Gods profetische tijdlijn. Iran moet worden neergeslagen, zodat ze hun volmachten niet meer vertrouwen. Dat is wat hen zal veranderen in een sterkere coalitie bestaande uit Rusland, Turkije en enkele Afrikaanse landen. Samen verenigd zullen zij Israël aanvallen. Als ze dat doen, zal het niet de IDF of de premier of Amerika zijn die de strijd zal voeren. Het zal de Heer der heerscharen zijn, en het zal een bovennatuurlijke overwinning zijn die God voor ons zal behalen. Het volk Israël zal verbaasd zijn en naar de Messias gaan zoeken. Dat is het moment waarop er een nieuwe leider zal opstaan ​​die sterk en wijs genoeg zal zijn om een ​​deal voor een nieuwe tempel uit te werken. Het Joodse volk zal naar hem toe komen en hem vieren, tenminste totdat hij eist dat hij als een God wordt aanbeden. Er zal onder velen paniek ontstaan ​​en een aantal Joden zal vluchten naar een plaats die God voor hen heeft bereid, totdat de tijd van die antichrist voorbij is. Het is dan dat zij Jezus zullen zien terugkeren met Zijn kerk. Ze zullen Hem herkennen als degene die hun voorouders hebben doorstoken, ze zullen rouwen om Hem en om wat ze Hem hebben aangedaan, en ze zullen zich bekeren en Hem één voor één ontvangen als hun Messias. Dat, mijn dierbare vrienden, is wat de Bijbel zegt dat Israël te wachten staat.

Wat kan de kerk doen om te helpen, terwijl we kijken naar de gebeurtenissen in het Midden-Oosten? Laat ik het zo zeggen. Als je alle raketten neemt die vanaf het begin van de oorlog op Israël zijn gevallen en alle ballistische raketten die beide keren vanuit Iran zijn gevlogen en je verzamelt al hun macht om te doden, dan kijk je naar hoeveel Israëli’s er daadwerkelijk zijn gedood. heeft niet eens zin. Net zoals de geboorte van Israël voor sommige mensen geen zin heeft, zo heeft het voortbestaan ​​van Israël voor anderen geen zin. Mijn enige verklaring is dat het effectieve en vurige gebed van een rechtvaardig persoon veel helpt.

Als u voor Israël bidt, voert u de krachtigste daad uit die mogelijk is. Sterker dan de wapens uit Frankrijk, Groot-Brittannië, Amerika of Duitsland, het zijn de gebeden van de kerk die Israël bij elkaar en veilig zullen houden. Dus dat is wat ik van je vraag. Als u met twee of drie personen in Gods naam bijeen bent, bid dan voor Israël. Je zult versteld staan ​​van de kracht die je geloof uitoefent.

De strijd van Israël is nog lang niet voorbij. Ten eerste is er de internationale strijd tegen de landen en collectieve nationale instanties die Israël blijven bekritiseren en veroordelen vanwege de strijd tegen degenen die niet alleen hebben gezworen ons land te vernietigen, maar er ook naar hebben gehandeld. Gisteren heeft de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken, Israel Katz, een moedige stap gezet tegen de Verenigde Naties, door secretaris-generaal Antonio Guterres tot persona non grata in Israël te verklaren en hem de toegang tot het land te ontzeggen. Hij schreef over X: “Iedereen die de gruwelijke aanval van Iran op Israël niet ondubbelzinnig kan veroordelen, zoals bijna elk land ter wereld heeft gedaan, verdient het niet om voet op Israëlisch grondgebied te zetten.” Katz ging verder met het veroordelen van Guterres omdat hij weigerde de wreedheden van Hamas van 7 oktober aan de kaak te stellen, en zei dat hij “herinnerd zal worden als een smet op de geschiedenis van de VN.”

Maar onze strijd speelt zich niet alleen af ​​in de politieke arena. Israël wordt nog steeds geconfronteerd met actieve fronten in Jemen, Iran, Libanon, Syrië, Irak en Gaza. Het gevaarlijkste van allemaal op dit moment zijn echter de terroristische aanslagen die vanuit de Westelijke Jordaanoever plaatsvinden. Dinsdag openden twee Palestijnen het vuur op een lightrailtrein, waarbij zeven doden vielen en nog veel meer gewond raakten. Ze werden allebei geneutraliseerd. Eén van de doden was een 33-jarige moeder die haar zoontje van 9 maanden beschermde. In dat ene korte moment doodden die twee gestoorde terroristen meer mensen met een pistool en een mes dan Iran met 190 ballistische raketten zou kunnen.

Vanavond, terwijl ik dit schrijf, heeft premier Benjamin Netanyahu een ontmoeting met zijn minister van Defensie, het hoofd van de Mossad, het hoofd van Shin Bet en zijn stafchef. Ze hebben al de toestemming om verder te gaan zoals zij dat het beste achten. Als ik morgen wakker word, kan het in een ander Midden-Oosten of zelfs een andere wereld zijn. Maar dat is niets nieuws. Het lijkt erop dat het ontwaken in een nieuwe wereld in deze streken steeds gebruikelijker wordt.

Zoals je leest leven we in de eindtijd. De periode vlak voor de grote verdrukking zoals onder andere beschreven staat in het bijbelboek Daniël en Openbaring. Vind je het spannend? Maakt het je ongerust over hoe het verder moet? Maak daarom vandaag de keuze om een relatie met God aan te gaan. Dat gaat via zijn Zoon Jezus. Hoe? Kijk de video: Hoe kan ik God leren kennent over de ontwikkelingen in het Midden Oosten en hoe je dit kunt duiden met de Bijbelse Profetieën.

Je kunt dit rechtstreeks – in het Engels – ontvangen door je in te schrijven op de website van Behold Israel. In de engelstalige nieuwsbrief vind je ook alle links naar de bronnen waar de informatie is te verifiëren.

Als je dat nog niet hebt gedaan, word dan lid van  het Telegram-kanaal van Amir Tsarfati. Onlangs passeerde het de 560.000 abonnees, en het neemt nog dagelijks toe. Dat komt omdat Telegram de enige plek is waar iedereen volledig op de hoogte kan worden gehouden van alles wat er gaande is in Israël, het Midden-Oosten en de rest van de wereld, zonder angst om te worden gecensureerd.