Nieuwsbrief Behold Israel | Amir Tsarfati | 30 maart 2023

Hoe is de crisis in Israel ontstaan? 

De huidige situatie waarin Israël zich bevindt, is niet van de ene op de andere dag ontstaan. Ondanks dat het lijkt alsof de strijd van de natie pas de afgelopen jaren is ontstaan, zijn de fundamenten van deze kloof in de afgelopen drie en een half decennium gelegd. Het was in die periode dat het Israëlische rechtssysteem een ​​revolutie doormaakte. Het Hooggerechtshof trok steeds meer bevoegdheden naar zich toe tot het punt dat ze verschillende wetten begonnen te maken en andere omverwierpen.

De rechtvaardiging voor deze juridische overschrijding werd gevonden in de “redelijkheidsleer”. Wanneer een zaak of wet voor het Hooggerechtshof wordt gebracht, mogen ze nagaan of het al dan niet als “redelijk” kan worden beschouwd volgens hun eigen willekeurige maatstaven. Dit geeft veel speelruimte, vooral voor een liberale, activistische rechtbank, zoals die vandaag in Israël bestaat. Het resultaat, volgens een expert die ik respecteer, is dat onze natie nu wordt geregeerd door een gerechtelijke oligarchie. Maar als dit zich al 35 jaar opbouwt, waarom geeft dit nu zulke grote problemen? Dit komt omdat Benjamin Netanyahu zijn laatste campagne voerde met als inzet de justitiële hervorming, en de meerderheid van de Israëli’s heeft hierop gestemd. Eenmaal in functie probeerde hij zijn belofte na te komen. De hervormingswet die hij naar voren bracht, probeert vijf zeer voor de hand liggende problemen op te lossen:

1. Verwijder de macht van de procureur-generaal. Op dit moment heeft de procureur-generaal, in plaats van simpelweg de regering te adviseren, de bevoegdheid om te dicteren. Dit corrigeert zijn rol van baas naar adviseur.

2. Momenteel heeft de rechterlijke macht een vetorecht over benoemingen van rechters. Dit heeft geleid tot ‘generatielinkisme’ onder de rechters, waarbij liberale rechters liberale rechters verwekken. De hervorming zal de bevoegdheid over rechterlijke benoemingen beperken.

3. Zoals hierboven vermeld, heeft de “redelijkheidsleer” de rechterlijke macht de macht gegeven om willekeurig elke beslissing van de administratie of de Knesset terzijde te schuiven. Gerechtelijke hervorming vereist dat er meer solide redenen zijn om een ​​beslissing te schrappen dan alleen “daar zijn we het niet mee eens”.

4. Israël heeft geen formele grondwet. Het heeft een soort een incrementele grondwet op basis van 13 basiswetten. Gerechtelijke hervorming zegt dat het Hooggerechtshof geen van de basiswetten kan schrappen.

5. Gerechtelijke hervorming zegt dat de rechtbanken basiswetten kunnen gebruiken om nieuwe wetten te schrappen, maar alleen onder bepaalde voorwaarden. Die voorwaarden vereisen dat alle 15 rechters moeten deelnemen aan de beslissing, dat er een overgrote meerderheid van de rechters moet zijn die tegen de wet stemt, en dat de Knesset de mogelijkheid moet hebben om de beslissing terzijde te schuiven. Het is de derde op die lijst die volgens tegenstanders van hervormingen het einde van de democratie in Israël zal betekenen.

Maar laat je niet misleiden door het verhaal. Dit gaat niet in de eerste plaats over de hervormingen van Netanyahu; het gaat over Netanyahu zelf. De eerste van zijn drie ambtstermijnen begon in 1996. Sindsdien heeft hij meer dan 15 van de volgende 26 jaar in functie doorgebracht. Liberalen in Israël hebben absoluut een hekel aan Bibi. Toen de meerderheid van de Israëli’s de rampzalige, liberale ‘regering van verandering’ aan de kant zette en in plaats daarvan de conservatieve Netanyahu terugbracht, raakte links in een emotionele inzinking. Ze zwoeren dat ze op de een of andere manier Netanyahu en zijn regering ten val zouden brengen, en vanaf de eerste dag waren ze in de aanval. Het verzet tegen de hervorming van het rechtssysteem is geen speerpunt voor de linkse elite; het is gewoon een tactiek.

Recente evenementen

Toen de justitiële hervorming het proces van werken door de Knesset begon, ontketende links, gefinancierd door zowel binnenlandse als buitenlandse miljardairs, hun goed georganiseerde en goed gefinancierde verzetstroepen. De media begonnen een campagne van desinformatie die benadrukte dat het doorvoeren van hervormingen van het gerechtelijk apparaat een einde betekende aan de democratie en een einde aan Israël. Mensen begonnen dit te geloven. En het was niet alleen de massa. Het waren bedrijfsleiders en invloedrijke mensen. Generaals begonnen te zeggen dat ze de wetgeving niet zouden steunen. Militaire reservisten zeiden dat als de hervormingen zouden worden doorgevoerd, ze geen gehoor zouden geven aan een oproep in geval van een nationale noodsituatie. Dit waren onder meer officieren en piloten van de luchtmacht. De natie begon van binnenuit af te brokkelen.

Toenmalig minister van Defensie Yoav Gallant maakte van de gelegenheid gebruik dat Netanyahu op staatsreis was naar het VK om zijn verzet tegen de hervormingswet aan te kondigen. Hij deed de aankondiging op een sabbat, toen Netanyahu niet meteen kon reageren, en hij deed het nadat hij de premier had beloofd dat hij dat niet zou doen. Toen Netanyahu de volgende dag terugkeerde naar Israël, ontsloeg hij Gallant terecht.

Israël explodeerde. Demonstranten gingen met tienduizenden de straat op. Zoals ik hierboven al zei, was ik op dat moment in Tel Aviv en keek uit mijn raam terwijl ze de hoofdaders blokkeerden en de stad tot stilstand bracht. De volgende dag, maandag, kondigde de Histadrut-vakbond een ongekende en illegale staking aan waarbij 700.000 arbeiders hun werk neerlegden en luchthavens, ziekenhuizen, musea, nationale parken, winkelcentra, overheidskantoren en nog veel meer plaatsen sloten. De belofte was dat de staking zou doorgaan totdat de gerechtelijke hervormingen waren opgeschort.

Eén van de tekenen van sterk leiderschap is weten wanneer je verloren hebt. De Israëlische economie heeft al opzettelijk een pak slaag gekregen door acties van links, en een langdurige strijd zou haar alleen maar verder naar beneden halen. Emotie zegt te blijven vechten tot de laatste man; wijsheid zegt zich terug te trekken en te hergroeperen. Maandagavond accepteerde Netanyahu een tactische nederlaag en schortte hij de wetgeving op.

Op een niet te begrijpen manier – als een soort waanzin – woog de Amerikaanse president Joe Biden de protesten mee door te zeggen dat hij zich zorgen maakte over de weg die de regering van Netanyahu insloeg met de hervorming van het rechtsstelsel en dat hij de premier niet snel zou uitnodigen in het Witte Huis. Het ongebruikelijke was dat deze verklaring werd afgelegd de dag nadat Netanyahu de wetgeving had teruggetrokken, waardoor de woorden van de president irrelevant en onnodig waren. Maar het sentiment is niet verrassend. Deze regering is gewoon een verlengstuk van die van 44 en zet de antipathie voor Israël van die vorige president voort.

Gevolgen

Hoe laat dit ons achter als Israël? Als natie zijn we beschadigd, mogelijk onherstelbaar. Intern zijn we verzwakt. De identiteit die ons ooit verenigde, bestaat niet meer. Dit is opzettelijk, aangezien de liberale agenda haar strategie van globalisme en etnische diversiteit doordrukt. Ze willen geen Joodse staat; ze willen Europa langs de oostelijke Middellandse Zeekust.

We zijn ook economisch verzwakt. Ook dit is volgens plan. Een verzwakte economie zal de regering van Netanyahu schade berokkenen, en als het om links gaat, heiligen de doelen altijd de middelen.

Eindelijk zijn we militair verzwakt. De homogene mentaliteit van de Israëlische strijdkrachten is nu gebroken en het doel ervan is gepolitiseerd. Toen de generaals en officieren eenmaal zeiden dat ze bereid waren hun politieke agenda boven de nationale veiligheid te stellen, werd een grens overschreden die niet meer ongedaan kan worden gemaakt. En onze vele vijanden hebben het gezien.

Dat leidt ons naar de externe gevolgen, die mogelijk de gevaarlijkste van de twee zijn. Elke natie in het Midden-Oosten deed opgewonden verslag van de protesten. Ze hebben gezien dat we gebroken zijn, en het vervult hen met vreugde. Iran staat nu voor een moeilijke beslissing. Onthullen ze eindelijk hun nucleaire programma en vallen ze aan terwijl wij zwak zijn? Of houden ze zich in en laten ze ons gewoon onszelf vernietigen?

Ook Rusland ziet onze verzwakte staat. Hun invloed blijft groeien in Syrië door hun bloeiende relatie met Iran. Zal dit het moment zijn dat ze eindelijk besluiten om hun belangrijkste concurrent voor de Europese aardgasmarkt uit te schakelen? Noot vertaler: zal dit een opmaat kunnen gaan worden naar de Ezechiel 38 oorlog?

Dit is niet iets waar Israël zomaar vanaf kan komen. Nu Netanyahu de justitiële hervorming heeft onderbroken, zijn zowel links als rechts boos. Hoe graag ik ook wil dat hij aan de macht blijft, ik ben bang dat de dagen van zijn regering geteld zijn. En ik vrees voor de regering dat een slingerbeweging weg van zijn conservatieve agenda zou kunnen brengen.

Spiritueel perspectief

Terwijl ik naar de demonstranten keek buiten het raam van mijn hotel in Tel Aviv, moest ik eraan denken hoe klaar deze mensen waren voor de komst van de Antichrist. De geest van misleiding is zo krachtig in deze natie. Mentaal en spiritueel zijn ze klaar voor iemand die hen vrede belooft, hen vertelt dat hij hen naar de Europese Unie zal brengen en hen verzekert dat ze net als elke andere natie in de wereld zullen zijn. Ze zijn vergeten dat, historisch gezien, elke andere keer dat Israël ernaar verlangde te zijn zoals alle andere naties, het voor ons erg slecht is geëindigd. In Ezechiël 36-37 beloofde God dat Hij het land en de mensen fysiek zou herstellen. Israël is echter nog niet geestelijk hersteld, zoals deze afgelopen week zo duidelijk heeft bewezen. Volgens Zacharia 13:8-9 zal tweederde van de bevolking van mijn geliefde natie de komende jaren niet overleven. Maar aan degenen die dat wel doen, belooft Hij: “Ik zal het eenderde deel door het vuur leiden, zal ze verfijnen zoals zilver wordt verfijnd, en ze testen zoals goud wordt getest. Ze zullen Mijn naam aanroepen en Ik zal ze antwoorden. Ik zal zeggen: ‘dit is Mijn volk’; en iedereen zal zeggen: ‘De HEER is mijn God.'”

Er is dus een gezegende hoop voor Israël. Niet één gebaseerd op een regering of een premier of ons leger of Amerika of Europa. Het is een hoop die gegrond is in de liefde, genade en barmhartigheid van de ene ware God en de beloften die Hij Zijn volk in Zijn Woord heeft gegeven. Dus terwijl ik rouw om wat mijn land is geworden, verheug ik me in wat ik weet dat het op een dag zal zijn.

Gebed

Bid dat Gods glorie getoond mag worden. De woorden die zo vaak tegen de profeet Ezechiël werden herhaald, klinken luid in mijn oren: “Dan zullen ze weten dat Ik de HEER ben.” Dat is mijn grootste wens in het midden van deze puinhoop. Bid dat Israëls vijanden geen voordeel zullen halen uit onze zwakheid. In de afgelopen maanden zijn 150 terreuraanslagen tegen Israël verijdeld. Helaas zijn er 15 gelukt. Vraag de Heer om Zijn beschermende hand op Zijn volk te houden. Bid voor vrede voor Jeruzalem en voor het hele land. In het verleden is dit gebed zo vaak gericht geweest tot onze externe vijanden. Nu moeten we bidden om bescherming tegen de vijanden van gerechtigheid onder ons eigen volk. Bid om wijsheid voor premier Netanyahu, zijn kabinet en zijn coalitie. Dit zijn enkele onbekende wateren die ze bevaren. Ze zullen de wijsheid van Salomo nodig hebben om te kunnen onderscheiden wat de juiste weg is om verder te gaan.

Let op – Dit is een vertaalde wekelijkse nieuwsbrief uit het Engels van Amir Tsarfati van Behold Israel. Dit gaat over de ontwikkelingen in het Midden Oosten en hoe je dit kunt duiden met de Bijbelse Profetieën.

Je kunt dit rechtstreeks – in het Engels – ontvangen door je in te schrijven op de website van Behold Israel. In de nieuwsbrief vind je ook alle links naar de bronnen waar de informatie is te verifiëren.