Nieuwsbrief Behold Israel | Amir Tsarfati | 18 april 2024

Zaterdagavond was spannend! Er gingen geruchten dat Iran daadwerkelijk iets ging doen wat ze nog nooit eerder hadden gedaan. Ze gingen Israël vanaf hun eigen grondgebied aanvallen. In het verleden lieten ze altijd hun kleine proxy-terroristen het vuile werk opknappen. Waarom de Perzische handen vuil maken als er genoeg Arabieren zijn om vuile werk op te knappen? Maar deze keer vonden ze dat de wereld, om hun eer te behouden, de indruk moest wekken dat ze in actie zouden komen. Alle geruchten wezen erop dat het een luchtaanval zou worden, en die zou enorm zijn.

De aanval

==> Toen werd het gelanceerd. Tientallen en tientallen explosieve drones begonnen hun langzame reis richting Israël vanuit Iran. Het is een vlucht van acht uur voor een drone om het luchtruim tussen Iran en Israël te doorkruisen. Terwijl wij in Israël op hun komst wachtten, was het alsof we naar een oorlog in slow motion keken.

==> Maar toen escaleerde de situatie. Drones werden gelanceerd vanuit proxy-milities in Irak, Syrië en Jemen, landen die dichter bij Israël staan. Die werden gevolgd door kruisraketten. In totaal vulden 185 zelfmoorddrones en 36 kruisraketten de lucht. De Israëlische luchtmacht ging aan de slag en stuurde straaljagers om deze vliegende explosieven te vernietigen voordat ze onze grenzen bereikten. Maar we waren niet de enigen. De Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Frankrijk hebben zich bij ons aangesloten om ze uit de lucht te plukken.

==> Toen kwam fase drie van de aanval. De drones en kruisraketten waren niet het eindspel. Hun rol was het uitputten van het Israëlische luchtverdedigingssysteem voorafgaand aan de primaire aanval – 110 ballistische raketten. Zoals ik eerder al zei, duurt het acht uur om een ​​drone van Iran naar Israël te vliegen. De vlucht van een kruisraket duurt twee uur. Maar een ballistische raket kan het gat in twaalf minuten overbruggen. Ik moet de ayatollahs de eer geven: het was een goed plan. Het was gewoon niet goed genoeg. Uiteindelijk werd 99% van de raketten en drones onderschept. Degenen die erin slaagden er doorheen te komen, veroorzaakten een beetje schade aan een vliegveld en verwondden een onschuldig kind heel ernstig.

Het historische en het wonderbaarlijke

Geschiedenis werd geschreven in de vroege ochtenduren van 14 april. Maar belangrijker nog: God liet Zichzelf duidelijk zien.

Het was historisch omdat Iran Israël nog nooit eerder vanuit zijn eigen grenzen had aangevallen. Zoals ik eerder al zei, lieten ze altijd hun proxy’s het vuile werk opknappen. Dit was de eerste keer in de bijna 76 jaar van Israëls bestaan ​​en de decennia van het islamitische regime in Iran dat de ayatollahs hun eigen vingers aan de trekker legden en overhaalden.

Het was historisch omdat nog nooit eerder een luchtaanval van dit type en deze omvang was uitgevoerd. Opnieuw werden er 185 drones, 36 kruisraketten en 110 ballistische raketten gelanceerd in een gecoördineerde aanval met de bedoeling grote schade en verlies aan mensenlevens te veroorzaken. Sommigen aarzelen misschien en zeggen: ‘Ja, maar er is maar één kind gewond geraakt. Israël moet zijn reactie echt temperen.” Laat me je dit vragen: stel je een massaschutter voor die zichzelf laadt met meerdere wapens en 200 munitie. Hij gaat dan naar een druk evenement en opent het vuur. Verschillende mensen worden geslagen en gewond, voordat hij door omstanders wordt aangepakt en onderworpen. Zeggen we: ‘Ontspan, het is niet erg. Het is niet zo dat hij daadwerkelijk iemand heeft vermoord.’ Of zeggen we: ‘Dank de Heer dat het plan van deze man om al die mensen af ​​te slachten werd verijdeld. Laten we hem opbergen, zodat hij het nooit meer kan doen.’ Het was de bedoeling van Iran om veel Israëliërs te doden, en het is met die bedoeling dat zij beoordeeld en gestraft zouden moeten worden.

Het was historisch omdat Israël niet alleen hulp kreeg van de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk, maar ook Saoedi-Arabië en Jordanië deelnamen aan het neerschieten van alles wat hun luchtruim binnenkwam. De hulp van onze soennitische vrienden was echter al vóór die avond begonnen. De Wall Street Journal meldde dat Saoedi-Arabië en de VAE geheime inlichtingen via de VS naar Israël hebben geleid, waardoor het plan van Iran werd verijdeld. Het is werkelijk opmerkelijk om de steeds groter wordende effecten te zien van de Abraham-akkoorden, bemiddeld door de vorige Amerikaanse regering.

Het was wonderbaarlijk dat dit succesniveau nooit had kunnen plaatsvinden. Mordecai Avitbul, een doctor in de natuurkunde die voor de Israëlische veiligheid werkt, zei: “Als ik op wetenschappelijk niveau kijk naar wat er zaterdagavond is gebeurd, kan het gewoon niet gebeuren.” Hij legde uit dat om zo’n hoog percentage wapens te kunnen vernietigen, elk element van het proces – menselijk, elektronisch, mechanisch – perfect zou moeten werken. Hij vervolgde met te zeggen: “De waarschijnlijkheid dat alles precies zo verloopt als het zou moeten, bestaat niet in complexe systemen zoals de verdedigingssystemen die in werking waren…. Zelfs als we 90% bescherming zouden krijgen, zou het een wonder zijn…. Als dit geen daad van God is, weet ik niet meer wat een wonder is.” Als u denkt dat hij een bevooroordeelde waarnemer is, kan ik u verzekeren dat hij niet de enige is die het wonderbaarlijke in deze gebeurtenis ziet. Een goede vriend van mij in de VS, die betrokken is bij de militaire veiligheid met betrekking tot raketten en dat soort wapens, heeft mij verzekerd dat het onmogelijk is om logisch te kijken naar wat er die nacht plaatsvond en de hand van God niet te zien. Het gebeurt gewoon niet.

Als het lijkt alsof ik een overwinningsronde aan het rijden ben, kan ik je verzekeren dat dat niet het geval is. Het onderscheppen van honderden kernkoppen en het stoppen van een rampzalige aanval is geen overwinning. Het is gewoon succes. Overwinning wordt nooit behaald door defensieve acties. De vijand zal gewoon terugvallen, zich hergroeperen, manieren vinden om te verbeteren en het opnieuw proberen. Het aanvallen en verslaan van de vijand is de enige weg naar echte overwinning. Daarom moet Israël nu in de aanval gaan.

Het antwoord

Zodra de motoren van de straaljagers koel waren en dus de dreiging voorbij, begonnen de VS en West-Europa Israël te waarschuwen voor een krachtige reactie. Zoals ik hierboven al zei, ging hun logica ongeveer als volgt: “Ja, Iran had ongelijk door dat te doen, maar niemand raakte echt gewond, toch? Laten we het gewoon vergeten en verder gaan.” Echt? Laten we ons voorstellen dat een vijand 110 ballistische raketten afvuurt op het Witte Huis, Buckingham Palace of het Élysée Palace. Alleen omdat jullie luchtverdediging de wapens uit de lucht schiet, ga je dan zeggen: “Tsk, tsk, tsk. Dit is jullie waarschuwing, jongens. Beter niet meer doen”?

Israël zal reageren, en dat zal met geweld gebeuren. Iran heeft een grens overschreden en nu hebben ze de strijd naar hun eigen grondgebied gebracht. Het kan een klap zijn voor hun nucleaire programma, waardoor hun productiefaciliteiten worden vernietigd. Hun infrastructuur kan het doelwit zijn, waarbij dammen of elektriciteitscentrales worden uitgeschakeld. De reactie zou gericht kunnen zijn op hun economie, waardoor de olieproductie zou worden vernietigd. Gezien het feit dat de Iraanse munt na de mislukte aanval een recordwaarde van 700.000 rials per Amerikaanse dollar heeft bereikt, zou dit bijzonder schadelijk kunnen zijn.

Wat het ook zal zijn, de ayatollahs zullen waarschijnlijk moeten wachten en zich afvragen wat er gaat gebeuren. Stafchef Herzi Halevi gaf aan dat het onwaarschijnlijk was dat er een reactie zou komen voordat het Pascha op 30 april zou eindigen. Dit zou een thuisfrontbeleid mogelijk maken dat zou voorzien in een broodnodige, bijna normale Pesachweek voor het volk van Israël. Het zal de leiders van het islamitische regime ook de tijd geven om te zweten. Ze trekken nu al arbeiders terug en verminderen de aanwezigheid van hoge IRGC-functionarissen uit Syrië. Ik begrijp de strategische voordelen van wachten en verhuizen in een tijd die we zelf kiezen. Toch denk ik nog steeds dat een krachtige aanval diezelfde nacht effectiever zou zijn geweest. De psychologische impact van hun falen, verergerd door een verwoestende aanval van Israël, had een grote bijdrage kunnen leveren aan het demoraliseren en kalmeren van de gewelddadige religieuze radicalen die het land besturen. In een perfecte wereld, onder druk van de huidige Amerikaanse regering, zou er al een aanval zijn uitgevoerd.

Er zit nog een wending in dit verhaal. Er is vandaag een gerucht opgedoken over een deal die mogelijk vorm krijgt. Als Israël Iran niet aanvalt, zullen de VS 1) zware sancties opleggen aan Iran, 2) de acties tegen Rafah in het zuiden en Hezbollah in het noorden goedkeuren, en 3) de goedgekeurde financiële hulp voor Israël overdragen. Mocht dit waar zijn, dan is het bijna alsof Iran onbewust alle Amerikaans-Israëlische problemen met betrekking tot de regionale geschillen heeft opgelost. Ik zie wat de VS en Israël hier doen; ik ben hier echter niet mee akkoord. Dit klinkt niet als de taal van het Midden-Oosten. Het heeft veel meer een Amerikaans tintje. Als je een aanval als deze in het Midden-Oosten onbeantwoord laat, moedigt dat de andere kant aan om het gevoel te krijgen dat ze je hebben afgeschrikt. Ik geloof dat Israël militair iets moet doen. Idealiter zou ik aan de drie bovenstaande punten een vierde toevoegen waarmee Israël terug zou kunnen slaan op Iran. Ook al is het iets kleins, het zou op zijn minst aantonen dat elke actie ze uiten niet onbeantwoord zal blijven. Als Iran vervolgens wraak zou nemen, zouden we krachtig op hen kunnen terugkomen en ons hoe dan ook een overwinning kunnen opleveren.

Ik weet één ding zeker: hoe Israël ook reageert en wat de daaruit voortvloeiende escalatie ook met zich meebrengt, zowel Iran als Israël dit conflict zullen overleven. Mijn vertrouwen komt niet voort uit het leger, de infrastructuur of de geallieerde relaties. Mijn zekerheid is geworteld in de Bijbel, waar Ezechiël 38 mij vertelt dat wanneer Rusland tegen Israël optrekt, het niet alleen zal zijn. Onder degenen die zich bij Rusland aansluiten zal zich Perzië of Iran bevinden. Iran moet dus in de buurt zijn om aan te vallen, terwijl Israël nog steeds moet bestaan ​​zodat het kan worden aangevallen. Er is zoveel duidelijkheid als mensen hun Bijbel kennen.

De rest van de oorlog

In het zuiden intensiveert de IDF haar paraatheid voor een grote aanval op Rafah. Voorafgaand aan de aanval worden alle burgers in het gebied aangemoedigd om onmiddellijk te vertrekken. Iedereen die het bevel weigert, zal waarschijnlijk in beweging komen zodra de bommen beginnen te vallen. Zoals altijd zal de IDF er alles aan doen om het aantal burgerslachtoffers tot een minimum te beperken, ondanks het beleid van Hamas om hun eigen volk als menselijk schild te gebruiken.

Er vinden dagelijks aanvallen plaats tegen Hezbollah in Libanon. Dinsdag werd bij een gerichte aanval in de stad Ain Ebel Ismail Youssef Baz, commandant van de kustsector van Hezbollah, gedood. Diezelfde dag werd bij een nieuwe luchtaanval in Al-Shahabiyeh Muhammad al-Shahouri gedood, commandant van de Rockets and Missiles Unit van de westelijke regio van de Radwan Forces. Geen enkele Hezbollah-leider is veilig zolang hij zich op Israël richt.

In een hartverscheurend verhaal vertelde Nova-overlevende, de 19-jarige Guy Ben Shimon, aan een staatsauditcommissie over de behandeling van overlevenden van het bloedbad van 7 oktober op het dansfestival dat “er bijna 50 zelfmoorden hebben plaatsgevonden onder de Nova-overlevenden. Dit aantal, dat twee maanden geleden waar was, kan sindsdien zijn toegenomen.” Het aantal slachtoffers van de holocaust van Hamas blijft tot op de dag van vandaag toenemen.

Hoe slecht Hamas ook is, ze zijn niet zonder vrienden. Uit een recent artikel in The Times blijkt dat Iran minstens 222 miljoen dollar aan de terroristische organisatie heeft gegeven. Dit is geen verrassing. Het artikel onthulde echter de geldpijplijn die liep van Iran naar Beiroet, naar het Hamas Politburo en naar Yahya Sinwar in Gaza. Het kennen van dit spoor biedt de mogelijkheid om de Hamas-rekeningen te bevriezen. De Turkse president Erdogan gaf Hamas legitimiteit door te zeggen: “Er is geen verschil tussen de Turkse nationale strijdkrachten in de (Turkse) Onafhankelijkheidsoorlog en de Hamas-beweging nu.” Dus wat ik u hoor zeggen is dat de Turkse vrijheidsstrijders ook onschuldige burgers hebben ontvoerd, verkracht, gemarteld en vermoord? Weet u zeker dat Hamas de persoon is aan wie u de geschiedenis van uw land wilt koppelen, meneer Erdogan?

Zoals je leest leven we in de eindtijd. De periode vlak voor de grote verdrukking zoals onder andere beschreven staat in het bijbelboek Daniël en Openbaring. Zie je dit op je afkomen en vind je het spannend? Maak vandaag de keuze om een relatie met God aan te gaan. Dat gaat via zijn Zoon Jezus. Hoe? Kijk de video: Hoe kan ik God leren kennen?

Let op – Dit is een vertaalde wekelijkse nieuwsbrief uit het Engels van Amir Tsarfati van Behold Israel. Dit gaat over de ontwikkelingen in het Midden Oosten en hoe je dit kunt duiden met de Bijbelse Profetieën.

Je kunt dit rechtstreeks – in het Engels – ontvangen door je in te schrijven op de website van Behold Israel. In de engelstalige nieuwsbrief vind je ook alle links naar de bronnen waar de informatie is te verifiëren.